محمد کاظم صبوری در سال 1259 هجری قمری (1221 هجری شمسی) در شهر مشهد بدنیا امدند خانواده اقای صبوری صنعتگر کاشانی بودند که حریر بافی میکردند و با مهاجرت به شهر مشهد حاج محمد باقر پدر محمد کاظم در شهر مشهد به تعلیم و تربیت جوانان مشهدی به فنون حریر و قناویز بافی پرداختند و دیری نگذشت که کارخانه های قناویز بافی وی توسعه یافت و علاوه بر خراسان پارچه های ابریشم بافته شده وی به بازار های سایر نقاط ایران و کشور های همسایه مانند افغانستان،هندوستان،ترکستان و بخارا نیز صادر میشد پس از مدتی ایشان ریاست این صنف را در خراسان بر عهده گرفتند محمد کاظم بر خلاف برادرانش علاقه ای به حرفه پدر نداشت و دنبال تحصیلات رفت و از همان اوان جوانی شعر گفتن آغاز کرد وی فنون شاعری را از شعرای زمان خود از قبیل میرزا شهرت شیرازی و خجسته ندیم باشی فرا گرفت و پس از چندی در سخنوری و قصیده سرایی شهرت یافت و مورد توجه رجال نامی خراسان قرار گرفت ابتدای شهرت صبورری مصادف شد با فوت میرزا مینا شاعر استان قدس که پس از این واقعه ایشان از طرف شاهزاده حشمة الدوله بلقب رئیس الشعرایی و سپس از طرف ناصر الدین شاه به مقام ملک الشعرائی آستان قدس مفتخر شد منصب ملک الشعرائی در دوره ناصری بسیار محترم و مقامی ارجمند بود صبوری علاوه بر شهرت در خرآسان در دربار نیز شهرت  پیدا کرده بود بطوری که در مسافرت هایی که به تهران داشت و مصادف با روز سلام بود قصیده ی سلام را او میساخت و در حضور شاه می خواند هدایای فرمانروایان خرآسان را نیز او بین شعرای خرآسان تقسیم می کرد ایشان در بدو شاعری به سبک قاآنی و نیمه عراقی شعر میگفتند و سپس بقصیده سرایی روی اوردند (قبل از صبوری شعرای عهد قاجار در خرآسان بشیوه قاانی نیمه ترکستانی و نیمه عراقی شعر میگفتند ولی پس از امدن ندیم باشی به خرآسان ان سبک را انتقاد کردند و سبک حقیقی شعر خرآسانی را ترویج نمودند)صبوری شاعر قصیده سرا بود و بیشتر قصاید او در مدح و ثنا میباشد ولی انچنان که خود می گوید تمامی اشعار و مدایح او بجز مدح ال پیغمبر باقی هذیان بود

شب اگر مدح کسی گفتم/روز طبعم از آن پشیمان بود

هرکه راگفتم این فرشته بود/چون بدیدم بتر ز شیطان بود

وی علاوه بر قصیده اشعاری به سبک های غزل،مسمطات،ترکیب بند،مثنوی،رباعی و مراثی دارد محمد کاظم صبوری در سال 1332 هجری قمری معادل 1292 هجری شمسی در سن 63 سالگی و در دوره مظفر الدین شاه در مشهد وفات یافتند از ایشان چهار فرزند به یادگار ماندند که مشهور ترین انها محمد تقی بهار (ملک الشعرای بهار) میباشد  ایشان دیوانی با قریب 18 هزار بیت دارند که مشتمل بر اشعاری به سبک های قصیده،ترکیب بند،مثنوی،غزل و… میباشد

منبع:

ملک زاده،محمد”دیوان حاج میرزا محمد کاظم صبوری”