محمد تقی بهار در تاریخ 19 اذر 1265 هجری شمسی در مشهد متولد شدند پدر ایشان حاج میرزا محمد کاظم متخلص به صبوری و ملقب به ملک الشعرا رئیس صنف حریر بافان مشهد و ملک الشعرای استان قدس رضوی در زمان ناصرالدین شاه بودند وی در عصر خود یکی از فضلای مشهور خراسان بشمار می امد مادر بهار از یک خانواده تاجر و اصیل بود که اصالتی گرجستانی داشتند محمد تقی بهار اصول ادبیات را نزد پدر اموخته و پس از مرگ پدر تحصیلات ادبی را نزد ادیب نیشابوری و سایر فضلای معاصر دنبال کرد مقام ملک الشعرایی استان قدس در زمان مظفرالدین شاه به محمد تقی بهار سپرده شد مرحوم بهار سخنوری و شاعری را از سن هجده سالگی که پدر سایه از سر او بر گرفت رسما شروع کرد و تا سن شصت و شش سالگی که خود از جهان چشم پوشید با داشتن مشاغل مختلف فرهنگی،سیاسی چیز نوشت و شعر گفت و در این مدت نزدیک پنجاه سال اثار و اشعاری به سبک ها و معانی مختلف از او باقی مانده است که قسمت اعظم اثار نظمی او قصاید و سپس مثنویات است که با قطعه،غزل،رباعی و تصنیف ها به متجاوز از سی هزار بیت تخمین زده میشود زندگی ادبی و سیاسی بهار هیچگاه از هم جدا نبوده است و نخستین اشعار سیاسی و اجتماعی بهار در سالهای 1286 و 1287 شمسی و استبداد محمد علی شاه گفته شد و بدون امضا در روزنامه خراسان چاپ گردید