امیر الشعرای نادری

محمد حسین میرزا متخلص به نادری در سال 1299 ه.ق در شهرمشهد متولد گشته است در کودکی با خانواده به نجف میرود چهار سال تحصیلات را در انجا میگذراند سپس با خانواده به ایران باز میگردد و در زادگاه خود مشهد تا اخر عمر می ماند ایشان فرزند ابوالقاسم افشار بود که نسبش به چند پشت به علی قلی خان برادر زاده نادر شاه افشار میرسید محمد حسین در اوایل جوانی به هدایت طبع روان خود در طریق شاعری قدم نهاد طبعش قصیده سازی و مثنوی سرایی بود در حدود سال 1330 قمری که امیر الشعرای جهرمی بواسط افراط در منهیات از خراسان مهاجرت و از خدمت در آستان قدس محروم گشت و ملک الشعرای بهار نیز با تصدی جریده نگاری و ترک قصیده سرایی در مجالس سلام عزم تهران کرد، نادری شاعر معروفی شده بود ایشان با گرفتن لقب امیر الشعرایی آستان قدس وظیفه انشاد قصاد در مدح شاه و متولی باشی ها و ائمه اطهار در روزهای سلام بر عهده اش محول گشت و تا اخر عمر این وظیفه را انجام داد نادری مردی متواضع و از صوفیه نعمته اللهی و پیروان و معتقدان مرحوم سلطان علی شاه و اعقاب ایشان در گناباد بود در اواخر عمر بواسطه امراض مختلف دچار نقاهت و بستری شد و بلاخره در ششم صفر 1364 ه.ق در مشهد درگذشتند از ایشان دیوانی با عنوان ظفر نامه به جای مانده است که اشعارش بوسیله خط خوش مرحوم محمد حسین ادیب التجار اردوبادی تدوین گردیده در این دیوان به سرگذشت نادر شاه افشار،قاجار ها تا پهلوی و ظهور ادیان بابی و بهایی در ایران به سبک شعری مثنوی و غزل  میپردازد و شعر هایی با عنوان تقریظ،بهاریه،حکایات نیز دارد

منبع :

میرزا،محمد حسین”ظفرنامه”به تصحیح عبدالجواد طالقانی با مقدمه محمود فرخ 4 مهر 1346