احمد بهار:

احمد بهار در اسفند ماه سال 1268 ه.ش در شهر مشهد متولد شدند ایشان در خانواده ای متدین و اهل ادب و عرفان چشم به جهان گشودند پدرش حاج شیخ محمد کاظم تهرانیان مردی شاعر و عارف بودند که برای امرار معاش تجارت می کردند ایشان رئیس اتحادیه بازرگانان خراسان بودند احمد بهار تحصیلات خود را ابتدا نزد استادان گرانقدری چون محمد باقر مدرس و ادیب نیشابوری و در مدارس فاضل خان و خیر اتخان مشهد انجام دادند و در فقه و اصول در کربلا،نجف و تهران تحصیلات خود را ادامه دادند شیخ احمد بهار با اشنائی کامل با دین اسلام از خشکه مقدسی و خرافات سخت گریزان بودند احمد بهار یکی از بنیانگذاران انجمن ادبی خراسان میباشند ایشان پسر دائی ملک الشعرا بهار هستند و در اشعار خود “احمد” تخلص می کردند و برای اشعار با لهجه خراسانی عنوان “داش غلوم” را انتخاب کرده بودند بهار جوانی خود را با انقلاب مشروطه و نهضت ازادی خواهی اغاز می کند نامبرده در پیدایش حزب دموکرات خراسان سهم بسزائی دارد و قسمتی از عمر خود را در تبعید و زندان گذرانده است ایشان در دوره پنجم به نماینده گی مجلس  انتخاب میشود احمد بهار برای این که صدای ازادی خواهی و نهضت مشروطه را بگوش همشهری های خود برساند در سال 1296 شمسی روزنامه بهار را منتشر می کند و با مقالات صریح  و بی پرده در هدایت افکار عمومی برای مقاومت در مقابل بیگانگان و استقرار حکومت مردم بر مردم نقش اساسی ایفا می کند ایشان با نوشتن مقاله ای در مورد قرار داد 1919 بین وثوق الدوله و دولت انگلیس موجب براشفتن انگلیسی ها میشود و انها از والی وقت خراسان تقاضای تبعید بهار را می کنند ایشان با دستور قوام السلطنه 45 روز در کاروانسرای هندی ها در مشهد حبس و سپس به تهران و از ان جا به خارج از ایران تبعید می شوند احمد بهار پس از چند سال تبعید بصورت قاچاقی از طریق دریای سیاه و قفقاز به ایران مراجعت و مدتی را در تهران اقامت میکند در این مدت که همزمان با شروع سلطنت رضا شاه کبیر میباشد با انتشار مقالات و اشعار خود به مبارزه ادامه می دهد ایشان پس از برکناری رضا شاه بزرگ به سمت ریاست اداره مطبوعات نخست وزیری قوام السلطنه و سپس منشی مخصوص نخست وزیر در می اید احمد بهار پس از انتخاب دکتر مصدق به عنوان نخست وزیر رئیس دفتر ایشان میشوند بهار سرانجام در سن هفتاد سالگی در بهمن ماه 1336 شمسی در تهران بر اثر عارضه قلبی وفات یافتند ایشان یکی از پیشروان شعرائی بودند که برای بیان حقایق سیاسی و اجتماعی روز لهجه محلی را انتخاب و با رعایت صناعات ادبی اشعار خود را بصورت ترکیب بند،قصیده و غزل سروده است اشعار بهار را بطور کلی میتوان به دو بخش تقسیم کرد اشعار با لهجه خراسانی و اشعار فارسی بدون لهجه و در تقسیم بندی دیگری اشعار ایشان را میتوان به اشعار اجتماعی-سیاسی،درباره خود و خانواده،رباعیات،قصاید در مدح پیامبر اسلام و ائمه اطهار تقسیم نمود

منبع:

مهندس راشد بهار و مهندس محمد تقی بهار”دیوان اشعار شیخ احمد بهار”